Psychosfera - Psychologia i Psychiatria

Tradycyjnie, moment adolescencji uważa się za czas buntu i konfliktów. Jest to jednocześnie etap istotnych zmian fizycznych, psychicznych, a także emocjonalnych. Według Eriksona okres adolescencji, to czas poszukiwania przez jednostkę swojej własnej tożsamości. Właściwy temu etapowi jest kryzys „poczucie tożsamości kontra rozproszenie ról”. Wielu psychologów jego właściwe rozwiązanie, postrzega jako kluczowe dla całego rozwoju człowieka.

Najważniejszym celem dorastającej jednostki, jest osiągnięcie stabilnej tożsamości „ja”, oraz świadomości siebie. Chcąc osiągnąć owe poczucie tożsamości, młody człowiek próbuje zazwyczaj różnych rol. Dzięki temu kształtuje on stopniowo swoje trwałe postawy oraz własny kodeks aksjologiczno-normatywny. Jeśli jednak jednostka nie rozwiąże prawidłowo powyższego kryzysu, dochodzi do tak zwanego rozproszenia ról, czyli dezorientacji co do tego, kim tak naprawdę się jest. W najbardziej krańcowych przypadkach rozproszenia ról, adolescenci mogą przyjmować tak zwaną tożsamość negatywną, która znajduje wyraz w buncie oraz zachowaniach, które nie mogą być zaakceptowane przez najbliższe otoczenie.

Przed 90 laty, niemiecki psycholog Hermann Ebbinghaus, napisał, iż psychologia może poszczycić się bardzo długą przeszłością, choć tak naprawdę ma krótką historię.

Samo słowo „psychologia” składa się z dwóch greckich wyrazów, choć słowem greckim nie jest. Nie znali go, ani starożytni greccy filozofowie, ani nawet Arystoteles, którego uważa się przecież za ojca psychologii. Wyrazy „psyche” i „logos” tłumaczone na język polski, to „dusza” i „nauka”. Psychologia jest więc „nauką o duszy”. Wyraz ten z całą pewnością, nie powstał jednak w starożytności.

W pochodzących z 1949 roku „podstawach psychologii” Mieczysław Kreutz pisze, iż nazwa ta musiała zostać utworzona dopiero w wieku XVI. Podobne stanowisko zajął również Tadeusz Tomaszewski, w wydanym w 1963 roku „Wstępie do psychologii”. Jego zdaniem, termin „psychologia” musiał powstać w okresie odrodzenia, wraz z ogólnym wzrostem zainteresowania sprawami ludzkimi. Za twórcę tego terminu uznano wówczas niemieckiego humanistę Philippa Schwarzerta (Philipp Schwarzert), który hołdując panującej wówczas modzie, pisał się z greckiego Melanchton. Długo znany był on przede wszystkim ze swojej współpracy z Marcinem Lutrem oraz z wydanego w 1553 roku w Wittenberdze dzieła pod tytułem „Księga o duszy”. Co ciekawe, w całym dwudziestopięciotomowym wydaniu dzieł Melanchtona, słowo „psychologia” nie występuje ani razu. Wszystkie dzieła Melanchtona, wydane zostały dopiero w latach 1834-1860. I to właśnie w tym wydaniu, w tomie 13. dziewiętnastowieczny redaktor – a nie sam autor dzieła – napisał, iż przedmiotem zainteresowań twórcy jest psychologia.

Tym samym, Melanchton musiał ustąpić pierwszeństwa innemu Niemcowi – Johannesowi Thomasowi Freigiusowi. Miał on podobno posłużyć się wyrazem „psychologia” już w roku 1882, w swoim „Catalogus Locorum Coommunium”. Jednak według Kruno Krstica wyraz ten został użyty jeszcze wcześniej, przez poetę ze Splitu, Marka Marulica, w rozprawie „Psichiologia”.

Jak dotychczas, wspomniana rozprawa nie została jeszcze odnaleziona. Przyznać jednak trzeba, iż choć historia wyrazu „psychologia” jest znacznie krótsza od samej psychologii, to na pewno jest dużo bardziej skomplikowana.

Pamięć jest jedną z najpotężniejszych zdolności ludzkiego umysłu. Dzięki odpowiedniemu jej wykorzystaniu praktycznie każdy ma możliwość zorganizowania i zapamiętania ogromnych partii materiału. Aby to osiągnąć stosuje się tzw. mnemotechniki, będące sposobami pomagającymi zapamiętać duże partie materiału. Warto wspomnieć, że mnemotechniki pomagają nie tyle przyswoić dużą ilość informacji, co zorganizować informacje, które z punktu widzenia osoby zapamiętującej nie są w żaden sposób ze sobą powiązane.

(więcej…)

Psychologia zorientowana na proces, nazywana również psychologią procesu, pracą z procesem, pracą ze śniącym ciałem oraz POP– od angielskiego Process Oriented Psychology, jest niezwykle ciekawym i innowacyjnym kierunkiem psychoterapeutycznym. Pozwala zarówno na pracę z pojedynczymi jednostkami, jak też z całymi grupami. Twórca psychologii procesu to amerykański psycholog, fizyk i analityk jungowski, dr Arnold Mindell. Stworzony przez niego kierunek, niemal od chwili swojego powstania, czyli od początku lat siedemdziesiątych, jest jednym z dynamiczniej rozwijających się kierunków psychoterapeutycznych.

Psychologia procesu wyrosła z wielu teorii psychologicznych. Najważniejszą wśród nich była psychologia C. G. Junga, oraz teorie informacji i komunikacji. Innymi ważnymi źródłami, z których jej twórca czerpał inspiracje, stały się fizyka, taoizm, alchemia oraz szamanizm.

(więcej…)